High Altitude - The Peru Dragoman Tour Part 1

¡Hola Amigos!

Waarschuwing: de onderstaande informatie kan gevaarlijk zijn voor personen die afstuderen, werkzaam zijn en/of gepensioneerd zijn en die in de komende maand nog niet op reis gaan. Het lezen van de informatie kan leiden tot verminderd functioneren, depressie en tot moeite met vroeg opstaan op een maandag, wetende dat het nog vijf dagen duurt totdat het weekend is. Met andere woorden: Perú está chevere!!

Alweer ruim twee weken geleden (vrijdagavond 14 mei) begon het volgende hoofstuk van mijn wereldreis: een reis van 3 weken door Peru met Dragoman. Dragoman is een Engelse reisorganisatie die avontuurlijke tochten organiseerd over de hele wereld (zie www.dragoman.com). Ze hebben hun eigen Mercedes-trucks die omgebouwd zijn tot een soort van bus. De trip begon met 19 reizigers in Lima waar ik mijn cursus Spaans heb gevolgd in Miraflores en zal eindigen in La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Het grootste deel van de groep is Engels, verder nog een aantal Australiërs, Canadezen en twee Denen, van alle leeftijden. Het was alleen wel een culture shock dat sommige van hen 'echte' toeristen waren die bijvoorbeeld al hun bestellingen in restauranten in het Engels deden en nog steeds doen...

Na de introductiebijeenkomst op vrijdagavond in een hotel heb ik nog een taxi teruggepakt naar Miraflores om daar nog een laatste keer uit te gaan met mijn amigos van de school. De volgende ochtend om 7 am begon de reis echt met een rit naar het Paracas National Park. Hier namen we een boot naar de Ballestos islands, waar duizenden vogels leven (je rook ze al voordat je ze zag), zeeleeuwen en penguins. Redelijk doorweekt (de boot had twee grote turbo motoren) kwamen we anderhalf uur later weer aan op het vasteland, waar de reis verder ging naar een oase in een grote zandwoestijn. Onderweg hadden we nog een stop om wat proviant in te slaan voor de eerste nacht. Ik had helaas de verkeerde rij bij een kassa gekozen en omdat ik ook nog wat geld moest pinnen bij een ATM, duurde het lang voordat ik klaar was, waardoor ik dacht dat ik de laatste was die nog binnen was. Toen ik naar buiten liep, zag ik de truck in de verte langs de straat staan, maar opeens begon hij weg te rijden. Waarna ik natuurlijk met mijn armen begon te zwaaien en de parkeerplaats overrende, maar intussen was de truck al vertrokken... Gelukkig stonden er wel een paar riksja's klaar, waar ik meteen in ben gesprongen en met "vamos vamos" begon de achtervolging op de truck. Gelukkig was er al snel een kruispunt waardoor ik de truck kon inhalen. Echter, het bleek dat ze me helemaal niet waren vergeten, maar gewoon even een rondje aan het rijden waren om de truck te keren en bovendien bleken er ook nog een paar anderen in de supermarkt te zijn. Maar het was wel een adrenaline-rush en een goed verhaal voor latere borrels:).

Eenmaal aangekomen bij de Huacachina oase stapten we over in zand buggies waarmee we over duinen crossten. Op een paar van de duinen, tussen de 200 en 300m hoog, stapten we uit om met een sandboard naar beneden te glijden. Bij een van de duinen was ik vergeten om mijn Yankees pet af te doen, waardoor ik helaas geen zicht had op waar ik naar toe ging... Toen het te donker werd voor nog een afdeling reden we verder naar een beschutte plaats in de woestijn voor een barbeque met een kampvuur. Later op de avond was het tijd om de slaapzakken te voorschijn te halen en in de woestijn onder duizenden sterren te gaan slapen.

En dit was nog maar de eerste dag...

Na een ontbijt aan de oase en een ijskoude douche was het tijd voor een rit over de pan-american highway naar de volgende bestemming: de Nazca lines. Vanuit een toren had je al enig uitzicht over twee tekeningen (een boom en nog iets), maar de structuren zijn eigenlijk alleen maar goed zichtbaar vanuit een vliegtuigje. Daarom ging ik samen met een groot deel van de groep, na het opzetten van de tenten op een camping, naar het kleine vliegveld van Nazca. De vlucht koste $75 en ook nog 20 soles voor de luchthavenbelasting. Na het passeren van de beveiliging, een metaaldetector en fouilleren (geen idee waarom), was het tijd om in een Cessna te stappen. In het vliegtuigje passen vier passagiers en 2 piloten (voor de reden van 2 piloten zoek maar op Google;-)), en een minuut na de take-off was het eerste figuur, een walvis, al in zicht. Hierna volgden nog vele andere figuren, zoals een aap, condor, spin, astronaut en kolibri. Om ervoor te zorgen dat je goede foto's kon maken, vloog het toestel een rondje rond elk figuur, maar helaas heb ik toch nog een paar figuren gemist (vanuit de lucht zijn ze namelijk niet zo groot). De meeste figuren heb ik echter wel gezien en het was echt mooi om ze in het echt te zien. Gelukkig viel het qua turbulentie wel mee, dus ik kwam redelijk ongeschonden uit de vlucht tevoorschijn:-).

's Avonds hadden we een diner op de camping, waarna we bij een winkeltje langs de straat nog wat bier hadden gekocht (Cusquena+, Cristal+, Brahma+, Franca--). Toevallig vond juist op dat moment een processie plaats ten ere van de maagd van Chapi, dus er werd muziek gespeeld, gedanst en gebeden, wat heel leuk was om eens mee te maken.

De volgende ochtend ging de reis verder langs de kust van de Pacific naar de Chauchilla begraafplaats. Dit is een begraafplaats van de Nazca's en door het droge klimaat zijn de mummies goed bewaard gebleven. Echter zoals bijna altijd, waren de grafrovers er eerder bij dan de archeologen, waardoor het hele terrein bezaaid is met botten. Sommige mummies hebben ze wel kunnen reconstrueren en ze zien er echt griezelig echt uit.

Ongeveer 2 uur later gingen we verder naar Puerta Inca en was het tijd voor beach camping. Helaas was het een van de vijftien dagen per jaar dat er geen zon was, waardoor er niet echt een strandgevoel heerste. Maar natuurlijk waren er genoeg andere dingen te doen, zoals voetballen tegen de Peruaanse medewerkers van het hotel waarbij we kampeerden.

De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen van de Pacific en de reis ging verder door het binnenland met als eindbestemming Arequipa. Arequipa ligt op ongeveer 2000 m hoogte hoogte en ligt naast drie vulkanen van elk zo'n 6000 m hoog. De stad ziet er fantastisch uit met oude koloniale huisjes en heeft een mooi centraal plein (Plaza des Armas) en een enorm klooster, Santa Catalina, die we de volgende dag hebben bezocht. Verder was er ook nog een mummy te zien van een meisje (Juanita, meisje van Ampato) dat door de inca's geofferd was aan de top van de Ampato vulkaan. Doordat de mummie 500 jaar begraven is geweest en pas ontdekt werd toen de sneeuw smolt na een vulkaanuitbarsting, ziet de mummie er levensecht uit met gezicht, haren en nagels.
's Avonds hebben we in een klein restaurantje heerlijke crepes gegeten (een tip van een van de reisleiders) met als desert een crepe met ijs en nutella... en later nog wat tijd besteed in een bar met Mie, Jacob, Rebecca en Freya.

Op donderdag ging de reis verder omhoog naar hoogvlaktes van rond de 4000 m. Het landschap bestond uit vele rotsen, cacti, wilde viquñas en lama's, met op de achtergrond hoge bergen en vulkanen van boven de 5000 m waarvan de toppen bedekt met sneeuw waren. Dit is ook het moment waarop je last kunt krijgen van hoogteziekte, maar gelukkig is mij dat tot nu toe bespaard gebleven, misschien heeft het vele water drinken, de coca thee, coca koekjes en coca snoepjes geholpen:-). Het hoogste punt van de weg lag op 4900 m en vergeleken met Europa, de Mont Blanc is 4810 m hoog, is het moeilijk voor te stellen dat je echt zo hoog bent.

Na een rit van zo'n 5 uur met de truck kwam de eindbestemming van de dag in zicht, een plaatsje genaamd Chivay. Chivay bevindt zich echter wel zo'n 1000 m lager, dus het koste nog wel enige tijd voordat we ook echt in het plaatsje waren. Op de markt heb ik mijn eerste Alpaca sweater gekocht voor maar liefst 28 soles (8 euro). 's Avonds had ik wel een beetje last van duizeligheid, maar de heetwater bronnen met uitzicht op een heldere maan en alweer duizenden sterren (je kon zelf een deel van de melkweg zien) werkte heel goed om de duizeligheid te verminderen:-).

De volgende dag verlieten we Chivay om op weg te gaan naar een van de diepste ravijnen van de wereld, de Colca canyon. Hier leven ook condors, de grootste vogels ter wereld met een vleugelbreedte van meer dan drie meter. Helaas was het koud, waardoor de condors zich niet lieten zien, maar de weg naar de canyon was heel mooi en op de terugweg was er toch nog een condor in de verte te zien. Vanuit Chivay gingen we direct verder voor een rit van 5 uur over een weg die volgens de gidsen de slechtste weg van Amerika is. En inderdaad, het was 5 uur lang heen en weer schudden en om de paar minuten vloog je de lucht in. Op sommige plaatsen was er zelfs geen sprake van een weg en reed de truck een tijd over rivierbeddingen. Maar het uitzicht was gelukkig wel weer fantastisch:-). In totaal hebben we in die 5 uur 150 km afgelegd, oftewel 50 km hemelsbreed, voordat we aankwamen op het kampeerterrein in een canyon bij een riviertje op 4000 meter hoogte. Waar we de tenten hebben opgezet en bij een kampvuur hebben gemaakt. Door de lange, nogal oncomfortabele rit was iedereen moe en rond 9 uur trok iedereen zich al terug in de tenten. De nacht was echt ijskoud en ik was blij toen de zon weer tevoorschijn kwam.

De volgende dag werd de reis vervolgd naar Racqi en onderweg kwamen we ook langs een afgelegen Inca ruine. In Racqi liggen de resten van een belangrijke tempel van de Inca's op de kruising van twee belangrijke Inca-wegen. Na het bezichtingen van de tempel was het tijd voor het volgende onderdeel, een homestay bij een lokale familie. Het was heel leuk om een nacht daar te verblijven en mijn 'moeder' Martina was heel gastvrij en het eten was heerlijk en bereid op een stenen fornuis: een soort van aardappelsoep, kip met rijst en zelfs een desert. Ik verbleef er samen met drie andere leden van de toer: Kirsten, Curtis en Brendan, en aangezien ik de enige was die een beetje Spaans kon spreken was ik de tolk en ondanks maar twee weken Spaans ging dat gelukkig best wel redelijk. In de avond was er natuurlijk een verkleedpartij en een ceremonie voor Pachamama waarbij cocabladeren werden geofferd.

Na een warme nacht onder 6 dekens was het helaas tijd om afscheid te nemen en op weg te gaan naar Cusco, de oude hoofdstad van de Inca's, de vertrekplaats voor de trektocht naar Machu Picchu en waarschijnlijk de stad met de meeste Engelse backpackers ter wereld. Onderweg kwamen we ook langs een oude poort van de Inca's die vroeger diende om Cusco te beschermen tegen indringers. Dit leverde natuurlijk leuke klauterpartijen op:) en uiteindelijk kwamen we halverwege de middag aan in Cusco.

De belevenissen in Cusco: Engelse pubs, een crazy bareigenaar, het nachtleven (Paddy's en Mythology) en natuurlijk de trektocht met als eindbestemming Machu Picchu bewaar ik voor een volgend blog;).

Ciao,
Lars (die vanmiddag is aangekomen in Bolivia na een bezoek aan de Uros-indianen (combinatie van Disneyland en een Tupperware party).