Qusqu, Pumahuanca hike y Machu Picchu - Dragoman 2

Op zondagmiddag 23 mei reed de Dragoman-truck Cusco binnen en na een lange rit door de vallei (hoogte 3300 m), arriveerden we bij het hotel op twee blokken afstand van het Plaza des Armas. Hoewel Cusco een heel mooie stad is, het centrum bestaat uit mooie oude koloniale kerken en huizen en het Plaza des Armas staat bekend als een van de mooiste pleinen in Zuid Amerika, stond voor de meeste reizigers (Engelsen en Australiers) eerst een ander hoogtepunt op de planning, namelijk een echte Engelse maaltijd: roasted lamb. In Cusco zijn namelijk Engelse pubs opgericht door expats, waaronder The Real McCoy, waar de menukaarten in het Engels zijn met English breakfasts, Fish & Chips, Roasted meat, scones and brownies. Toch jammer dat er geen Nederlandse pubs bestaan waar je een frikandel speciaal kunt krijgen;).

Hierna was het tijd om de stad een beetje te gaan verkennen, o.a. de Gringo alley, waar je om de meter cocaine of wiet krijgt aangeboden en op aanraden van een van de guides, een wijkje waar de wegen vooral bestonden uit trappen. Na drie blokken, oftewel 3 trappen, was ik buiten adem en was mijn hartslag verdubbeld, waardoor ik besloot om maar weer terug naar beneden te gaan. Dat beloofde nog veel voor de hike;).

In de avond hadden we een gezamelijk groepsdiner waarna we naar een rooftop bar gingen die van een 'vriend' van een van de guides was. De bar was enorm luxueus en had de meest crazy eigenaar ooit. Hij was stomdronken en alle drinks waren on the house. Na een tijdje hadden we het wel gezien echter (zijn gedrag werd vreemder en vreemder), en gingen we naar een andere pub, Paddy's.

De volgende ochtend was de introductie van de trektocht (gelukkig pas om half elf), waarna het tijd was voor een full english breakfast met fried eggs, bacon, toast, beans, tomatoes. Hierna was het tijd om inkopen te gaan doen voor de trektocht, met de ijskoude nacht tijdens het bush camping nog vers in het geheugen. Samen met Brendan (m'n roommate), Jacob, Mie, Rebecca en Freya namen we een taxi (1 euro), naar een markt voor het kopen van alpacasokken, een extra alpaca chompa en een echte peruaanse broek, Vervolgens gingen we nog verder naar de Molina markt dicht bij het vliegveld, waar je ook cavia's (guinea pigs) als snack kon krijgen, en waar ook weer vele kraampjes stonden, alleen dan met 'westerse' producten: van fietsen, flatscreen tv's tot illegale dvd's. Dit werd natuurlijk weer gevolgd door een echte Peruaanse lucnh bestaande uit nachos en een pannekoek met ijs (niets vergeleken met de crepes van Arequipa) en in de avond een Engelse pub quiz.

Dinsdagochtend was de officiele start van de hike en na het inslaan van het laatste survival food (2 twix en een snickers) vertrokken we. De eerste dag bestond voornamelijk uit het bezoeken van archeologische sites met een bus, zoals Sacsayhuaman (waar de Inca's hun feesten hielden, incl. rotsglijbaan en donkere grot) en incaterrassen bij Pisaq. De inca's verbouwden hun gewassen, bijv. aardappels en mais, op de hellingen van de bergen, waardoor deze eerst bewerkt moesten worden. Door de verschillende hoogtes ontstonden hierdoor duizenden soorten aardappels. Hierna kochten we nog een wandelstok (ik had een blauw zwarte met daarop een condor en slang gegraveerd) reden we via allerlei slingerwegen naar the middle-of-nowhere, waar de tenten voor het eerst werden opgezet op het voetbalveld van een klein dorpje midden tussen de wolken.

De officiele naam van de trek is Andean Community Trek, de lengte is ongeveer 40 km en een gedeelte van de opbrengsten gaan naar de lokale gemeenschap voor het betalen van een extra leraar en schoolspullen. Daarom bezochten we de volgende ochtend het lokale schooltje voordat de trektocht echt begon. Natuurlijk was er geen rustige start door een vallei, maar begonnen we direct met het beklimmen van de dichtsbijzijnde berg. We begonnen op 3500 m en na ongeveer anderhalf uur lopen en klimmen langs rotsen en bergmeertjes, arriveerden de eersten op de top van de pas op 4450 m. En vreemd genoeg behoorde ik bij de eerste vijf:). Het uitzicht was echt geweldig, maar we moesten wachten op de rest, en natuurlijk begon het te regenen en hagelen... Maar na een tijd wachten konden we beginnen met de afdeling, die ondanks de regen a lot of fun was. We kwamen ook nog langs een grote recente landverschuiving en een aantal watervallen voordat we arriveerden bij de volgende camping bij een kleine community. Aangezien we redelijk vroeg in de middag aankwamen, was de rest van de dag nogal saai, maar na het dinner werd het leuker met kaartspellen zoals bullshit and knock-knock (lijkt veel op pesten).

De volgende ochtend was de wake-up call al om 5:20 am met een kop warme thee en een kom warm water. Na een ontbijt (pap) was het rond 7 uur tijd om te vertrekken. De hike was best wel luxe, dus we hoefden de tenten niet zelf af te breken:). Vanaf het vertekpunt (3800 m) ging het geleidelijk aan omhoog langs de vallei met in de mond een bal van cocabladeren. Na een tijdje moest helaas iemand afhaken, waardoor er nog maar 18 over waren. Na ongeveer een uur gingen we verder door een canyon en na een laatste beklimming arriveerden we op het hoogste punt van de Pumahuanca pass op 4800 m hoogte. Hier ben ik op de foto gegaan met Jesus en heb ik een souveniertje achtergelaten op een rots. Na een uurtje wachten tot de laatste waren gearriveerd volgde weer een lange afdaling, die leuker werd door een stukje te rennen over rotsen en stukken af te slaan en na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij de lunch site. Na wat zonnen op het gras (dat voelde als een spijkerbed) was het tijd voor het laatste deel van de afdaling door de canyon langs een riviertje (een van de duizenden riviertjes die samen de amazone vormen). Het landschap veranderde langzamerhand van een kaal berglandschap in de jungle. Het uitzicht was voortdurend fantastisch gedurende de hele tocht waardoor je je geen moment verveelde, hoewel je bij het klimmen soms wel adem te kort kwam om om je heen te kijken;).

Uiteindelijk kwamen we aan bij de volgende camping-site waar de tenten alweer waren opgezet. De tenten stonden vlak naast het riviertje, waardoor ik even door het water heb gelopen, maar dat was zoals te verwachten ijs-en ijskoud en m´n record staat op een halve minuut. Na weer een heerlijk diner (vooral de aardappelsoep was muy rica)heb ik de rest van de avond gepokerd met Matt en George, met als inzet 25 stenen.

Op de derde ochtend van de hike was het tijd om afscheid te nemen van de crew (4 mans keukenpersoneel, 9 man voor de kampeerspullen, waaronder de president van de lokale gemeenschap, de 3 gidsen (een voor, een in t midden en 1 achteraan, 15 llamas, zo´n 10 ezels en 2 ambulance paarden). Een heel gezelschap dus in andere woorden.

De laatste dag van de trektocht was eenvoudig en ging downhill door tropisch regenwoud langs een riviertje tot de plek waar een bus ons weer oppikte om ons naar Ollanbaytambo te brengen. Onderweg hadden we nog een stop om de lokale alcoholische drank (Chicha) te proberen, die in de tijd van de inca´s ook al werd gedronken en eenmaal aangekomen in het stadje was een tijd voor een echte warme douche... De middag bestond uit het verkennen van het stadje met vele inca-ruines en met het klimmen naar de Pinkylluna ruine, vanwaar je een mooi uitzicht had over het stadje.

Op de laatste ochtend konden we uitslapen tot 5 uur, waarna we rond kwart voor 6 vertrokken om met een bus, trein, bus naar Machu Picchu te gaan (in totaal 3 uur reistijd, hoogte maar 2600 m). Bij Machu Picchu hebben we eerst een stempel in onze paspoorten laten zetten, waarna het tijd was om een van de zeven nieuwe wereldwonderen te aanschouwen.

Machu Picchu ziet er ongelooflijk mooi uit en de ligging op een berg in de jungle met rondom diepe afgronden is gewoonweg fantastisch (zie de foto´s op facebook). Na het nemen van vele foto´s, ´t opzijspringen voor llamas (de resurrections van de Inca´s) en een rondleiding door de stad door Smitty, was het tijd voor de laatste uitdaging: Wayna Picchu, de berg die je altijd ziet liggen achter Mahu Picchu. Normaal gesproken zijn er elke dag maar 400 tickets die al voor 8 uur ´s ochtends zijn gereserveerd, maar gelukkig wist Smitty dat sommigen hun tickets niet ophalen, waardoor ze om half elf opnieuw in de omloop werden gebracht. Zodat we gelukkig toch de berg konden beklimmen. Hoewel gelukkig, de hele hike stelde niks voor in vergelijking met het beklimmen van Wayna Picchu. De beklimming bestond uit eindeloze traptreden van verschillende hoogtes (waarschijnlijk veel meer dan duizend), terwijl de zon fel scheen en de vochtigheid richting de honderd procent liep. Maar uiteindelijk waren we toch in een half uur boven (normale klimtijd is 45 min), na op het einde nog door een smalle grot te zijn gekropen. Machu Picchu leek nu heel klein en de afgronden waren weer angstaanjagend;). Na een tijdje zijn we weer naar beneden gegaan en hebben we een hele lange middag nog besteed in het kleine stadje bij het treinstation met kaarten en uiteindelijk ben ik samen met Brendan en Freya nog wat Pisco´s Sours gaan drinken voordat om half 10 ´s avonds de trein- en busreis terug naar Cusco aanving en we rond half 1 in de nacht weer aankwamen bij ons hotel in Cusco.

Na uit te hebben geslapen tot 10 uur was het tijd voor een Big English breakfast bij The Real McCoy en in de middag zijn we met een paar man nog naar een voetbalwedstrijd van Cienciano del Cusco gegaan. ´s Avonds zijn we wat gaan eten en drink(en)(games) bij Paddy´s en daarna zijn we (Jacob, Mie, Freya, David, Rebecca en onze gids Smitty) nog uitgegaan bij een club, Mythology.

De volgende ochtend vertrokken we weer om 8 uur ´s ochtends voor een rit die de hele dag duurde naar Puno dat aan het Titicaca meer ligt. De rit was op z´n zachts gezegd, niet een van mijn meest favoriete dagen;). Maar ik heb ´m doorstaan en na het bezoeken van een Inca-kerkhof kwamen we laat in de middag aan op onze eindbestemming. De volgende ochtend hebben we een bezoek gebracht aan de Uros rieteilanden.

De Uros is een lokale stam die leeft op zelfgemaakte rieteilanden op lago Titicaca. Tegenwoordig is het een groot toeristisch gebeuren en lijkt het nog het meest op een attractie in Disneyland. Je wordt ontvangen op een van de eilanden, krijgt uitgelegd hoe de eilanden worden gemaakt, er wordt een toneelstukje gespeeld over hoe ruilhandel wordt gevoerd met Puno en je mag een huisje bezoeken. Waar je natuurlijk allerlei zelfgemaakte kleedjes krijgt te zien, die ze je proberen te verkopen. Doordat het zo over-the-top toeristisch was, was het toch heel leuk en uiteindelijk, ze leven wel nog steeds op de zelfgemaakte rieteilanden. Ten slotte hadden we nog een rondvaart langs andere rieteilandjes voordat we teruggingen naar het vasteland.

De dag erna passeerden we de Peruaanse-Boliviaanse grens en kwamen we aan in Copacabana. Maar dat is voor een volgend verhaal...

Ciao,

Lars (die inmiddels alweer in Cochabamba is, reisverhalen schrijven kost namelijk best wel veel tijd;))

PS een aantal foto´s zijn te vinden op mijn facebook. Zodra ik weer in een land ben met wifi of snelle computers, probeer ik om ook hier weer foto´s neer te zetten.