Kosjer Grills

Good morning Holland. Ten eerste natuurlijk bedankt voor alle reacties. Mijn tweede stukje heeft even op zich laten wachten, aangezien ik niet zoveel had om over te schrijven, dus vandaar deze keer alleen wat highlights.

Ik zal beginnen met vorige week donderdag. In de ochtend kwam namelijk de kabelmonteur langs om internet te installeren. Dat klinkt als een nogal saaie aangelegenheid, maar lees maar even verder, het wordt echt amusant. Het was namelijk geen gewone cable guy maar een echte gangster cable guy. Een soort van een look-a-like Snoop Dogg, alleen dan inclusief grills. Voor de mensen die niet bekend zijn met het hip hop fenomeen grills, hier een korte uitleg. Een grill is een bling-bling cosmetische tandprothese die je over je tanden draagt, bijvoorbeeld van goud of zilver en ingelegd met edelstenen. Iets wat je trouwens maar beter niet kunt doen in New Jersey, heb ik me laten vertellen. Terwijl hij bezig was met het installeren van de modem, vroeg hij me of ik ook kabel wilde. Oftewel in andere woorden of ik hem wat geld wilde geven, waarvoor ik dan in ruil gratis kabel-tv zou krijgen (off-the-record natuurlijk). Aangezien ik geen idee had hoeveel hij wilde hebben, heb ik me wel een beetje laten afzetten, maar voor $40 heb ik toch maar mooi toegang tot kabel-tv (terwijl het normaal $40 per maand kost).

Op vrijdag kwam Willem Mulder (PhD gehaald bij TU/e, werkt nu in New York) op bezoek bij Jeff Bulte (Dr. Balté op z’n Engels) en hij heeft me nog wat tips gegeven voor mijn experimenten. In de namiddag ben ik naar het happy hour gegaan samen met Assaf, Jeff, Mike en Willem (allemaal assistent professor of professor, dus dat was nogal apart). Waarna we rond half zeven vertrokken naar het kerstdiner van Peter van Zijl in een Indiaas restaurant.

Na vrijdag komt natuurlijk zaterdag, de dag van de christmas party in het National Aquarium. Aangezien de dresscode semi-formal was en ik alleen casual bij me had was er dus een mismatch en moest ik dus naar een mall gaan voor een shirt, een tie en een pair of slacks. Dus, om even in het Nederlands verder te gaan, Segun was zo vriendelijk om me met z’n auto (een sportuitvoering van een Toyota Celica, erg mooie auto) naar een winkelcentrum in de buurt te brengen. De White Marsh Mall was echt een typisch Amerikaans winkelcentrum, het was dus erg groot. Uiteindelijk heb ik alles gekocht bij GAP en Macy’s. ’s Avonds zijn we op een fashionable laat tijdstip aangekomen bij het aquarium. Alleen het binnenkomen kostte enige tijd. Ik was er namelijk officieel als de gast van een geïnviteerde, dit kwam omdat ik te laat arriveerde in de VS om persoonlijk te worden uitgenodigd. Het probleem was echter dat de namen op de toegangslijst alfabetisch op volgorde van de geïnviteerde stonden (met er achter de naam van de gast) en ik de naam van hem/haar niet helemaal had onthouden, het klonk in elk geval als Simona. Dit bleek uiteindelijk Julie Simon te zijn, maar het kostte enige tijd voordat we mijn naam in de lijst hadden gevonden. Ik heb trouwens nog steeds geen idee wie Julie Simon is.
Toen we eindelijk binnen waren heb ik eerst nog even goedendag gezegd tegen Jeff Bulte en z’n vrouw waarna we wat te eten gingen halen. De tweede gang (de eerste gang hadden we gemist vanwege het fashionable laat zijn, niet mijn schuld overigens) bestond uit rauwe oesters, krab en witte wijn, er was ook live-muziek, maar die was nogal saai. Daarom besloten we na een tijdje om een gedeelte van het aquarium te gaan verkennen, waarna we vervolgens doorliepen naar een andere zaal. Hier stond de volgende gang al klaar: zalm, kip, verschillende soorten salade en witte wijn. In de zaal ernaast werd betere muziek gedraaid en we kwamen er ook Naser en Mikhal tegen en het dessert: koekjes in de vorm van een zeester en verschillende soorten taarten. Als afwisseling voor de witte wijn heb ik hier nog een “special beer” genomen, tenminste speciaal voor Amerikanen, want de enige keus was Amstel of Heineken. En rond 11 uur was het feest helaas weer afgelopen (foto’s/filmpjes zijn begin volgende week te bewonderen).

Op zondagochtend enigszins uitgeslapen en ’s middags naar Safeway gelopen, dat op de rand van een no-go area ligt, hoewel de meningen hierover uiteen lopen. Volgens de een kun je er maar beter niet komen (te gevaarlijk) volgens een ander is er behalve enige prostitutie in de avonduren niet zo veel aan de hand. ’s Avonds langs de 75 zenders gezapt, maar het blijft verrassend om te zien hoe weinig er op is. Ik zal een andere keer wel meer vertellen over de grappige programma’s die worden uitgezonden, zoals Fox News (vooral de John O’Reilly show) en de radicale christenzenders (met Big Mac© versies van de standpunten van Rouvoet).

Nu in vogelvlucht door naar donderdag, aangezien het begin van de week, de rest van de week trouwens ook, vooral in het teken stond van het wachten op allerlei materialen die ik nodig heb, maar die nog steeds niet zijn aangekomen (om de een of andere reden lijken al die stages toch wel wat op elkaar). Nadat ik al voor de eerste keer van m’n leven een stropdas droeg, heb ik nu ook voor de eerste keer kosjer gegeten, aangezien ik ’s avonds door Mikhal was uitgenodigd voor het avondeten en ze Joods is. De regels van Kosjer eten vooral raar, bijvoorbeeld steeds nieuw bestek.

En dan is vandaag aan de beurt (inmiddels alweer gisteren), vanochtend heb ik een aantal lezingen bijgewoond over neuroregeneratie, waarna het tijd was voor het volgende kerstevenement: de kerstlunch van het Institute of Cell Engineering (met als leuke afkorting ICE). Zoals met alles bij Johns Hopkins, bezuinigen ze nergens op. Dus er was keuze uit verschillende salades, American Style sandwiches, oftewel een dikke laag kaas, met daarbovenop sla, daarbovenop weer een laag tomaten en daarboven weer een laag sla. Waardoor het haast onmogelijk was om er een hap uit te nemen. Verder was er nog lasagne, andere ovenschotels en rijst en als dessert kleine gebakjes en fruit. Natuurlijk was er ook een violiste en een gitarist die kerstliedjes speelden, kortom weer een erg geslaagd kerstevent. ’s Avonds was ik van plan om naar de film I Am Legend met Will Smith gaan (pas volgende week uit in NL :)). Aangezien Segun de film ook wilde zien, gingen we met de auto, waardoor ik niet de combinatie bus/metro hoefde te pakken. De twee vroege voorstellingen waren echter uitverkocht, daarom kochten we een ticket voor de voorstelling van 10:40 pm en gingen we ondertussen iets eten bij een Japans restaurant. Dit bleek een echt Japans restaurant te zijn, waar je rondom een grote kookplaat zat en de kok voor de entertainment zorgde, zoals flamberen en jongleren met messen. Helaas ging de tijd hierdoor snel voorbij, waardoor we vlak na het opdienen van het hoofdgerecht al moesten vertrekken om voor het einde van de trailers te arriveren bij de bioscoop. Het eten konden we gelukkig meenemen in een doggie bag. Jammer genoeg was de film al begonnen toen we bij het theater aankwamen, en omdat de zaal propvol zat, leek het ons een beter idee om morgen terug te gaan. We hebben de kaartjes nog wel kunnen ruilen.

Ten slotte nog een paar cliffhangers (zodat jullie mijn stukjes blijven lezen ;-) ). Zal ik morgen wel op tijd zijn voor de film. Zal mijn eerste keer wassen morgen uitlopen op een fiasco, waardoor ik de komende week in roze kleding zal moeten rondlopen en kan ik volgende week ein-de-lijk beginnen aan het niet-administratieve/literatuur deel van mijn stage.

Fijn weekend!